Znaczenie bliskości w nawiązywaniu współpracy naukowej przez polskich naukowców
W ostatnich dziesięcioleciach nastąpiła bezprecedensowa intensyfikacja różnych wymiarów współpracy naukowej. W Polsce skala współpracy, zwłaszcza zagranicznej, jest wyraźnie niższa niż w większości krajów europejskich. Celem artykułu jest analiza mechanizmów i preferencji w zakresie nawiązywania współpracy naukowej przez polskich naukowców. Wykorzystując koncepcję bliskości R. Boschmy zbadano jakie jest znaczenie różnych kategorii bliskości w nawiązywaniu współpracy naukowej w zależności od rangi ośrodka naukowego. Analizę oparto na 61 wywiadach z pracownikami naukowymi uczelni wyższych i instytutów badawczych w czterech polskich ośrodkach naukowych. Badania wykazały, że w procesach nawiązywania współpracy największe znaczenie miała bliskość kognitywna, a w dalszej kolejności także organizacyjna i społeczna. Bliskość geograficzna i instytucjonalna miały minimalne znaczenie. Ponadto, dla naukowców z ośrodków peryferyjnych kontakty krajowe odgrywały istotną rolę w nawiązywaniu współpracy zagranicznej. Na podstawie uzyskanych wyników sformułowano rekomendacje dla polityki naukowej służące rozwojowi współpracy naukowej.
