Zwiększanie partycypacji społecznej w planowaniu przestrzeni: polskie doświadczenia

Jedną ze słabości polskiego systemu rozwoju jest niski poziom integracji (czyli niski poziom kapitału ludzkiego i społecznego, niskie zaufanie do innych osób i instytucji), skutkujący ograniczonym poziomem partycypacji społecznej i słabszymi rezultatami podejmowanych działań. Jak dotąd w programach i projektach publicznych partycypacja społeczna była z reguły ograniczona do konsultacji poprzedzających podjęcie interwencji, przy czym tylko wtedy, gdy było to wymagane (czyli np. w polityce spójności). Obecnie UE oczekuje aby partnerstwo było stałym i trwałym elementem poszczególnych polityk i programów na każdym etapie pracy (od planowania przez realizację, po zamykanie i rozliczanie efektów).