Rola środowiska naturalnego w różnych ujęciach dobrobytu - próba systematyzacji
Dotychczasowy model rozwoju społeczno-gospodarczego, ukierunkowany na maksymalizację dobrobytu wyrażanego dochodem, przyczynił się do degradacji środowiska na wielką skalę. W rezultacie pojawiły się nowe kierunki badań, związane zarówno z redefinicją koncepcji dobrobytu, jak i inkorporacją złożoności środowiska naturalnego w ramy myślenia ekonomicznego. Celem artykułu jest próba usystematyzowania pozycji i roli środowiska naturalnego w trzech odmiennych ujęciach dobrobytu, tj. ekonomii neoklasycznej, podejściu społecznym oraz subiektywnym. Na podstawie szerokiego przeglądu literatury identyfikowane są koncepcje opisujące relację człowiek-środowisko oraz ich przełożenie na dobrobyt. Usystematyzowane ramy pojęciowe są prezentowane w postaci modeli graficznych, których analiza pozwala wyciągnąć wnioski na temat konceptualizacji środowiska w rozważaniach o rozwoju społeczno-gospodarczym. Włączanie części dorobku alternatywnych ujęć dobrobytu do ekonomii neoklasycznej tłumaczy pojawianie się nowych trendów w ekonomii środowiska.
