Jak wspierać słabsze regiony?

Abstrakt
Raport „Polska 2030. Wyzwania rozwojowe” pokazuje, że mimo znaczących osiągnięć w sferze gospodarczej i społecznej w ostatnim dwudziestoleciu dynamiczny rozwój Polski w kolejnych dekadach jest niepewny. Zagrożenie dryfem rozwojowym wynika z chronicznej niezdolności elit do rozstrzygania podstawowych dylematów dotyczących strategii rozwoju z niewystarczającego wysiłku w określaniu orientacji polityki w różnych dziedzinach. Dlatego w Raporcie została podjęta próba zdefiniowania modelu rozwojowego Polski uwzględniającego jej silne strony, szanse, słabości i zagrożenia w wymiarze ekonomicznym i społecznym. Obok zaufania społecznego, sprawnego państwa, potencjału kreatywności, nowego wymiaru mobilności, konkurencyjności oraz spójności społecznej, za ważny czynnik rozwojowy w długoterminowej perspektywie Raport uznaje spójność terytorialną.
Zwrócenie dużej uwagi na spójność terytorialną wynika z faktu, że procesy rozwoju w Polsce ujawniają różnorodne deficyty i dysfunkcje regionów – tych o niższym od dziesięcioleci potencjale rozwojowym, obszarów nisko zurbanizowanych, terenów wiejskich z nadmiarem zatrudnienia w rolnictwie, czy części kraju drenowanych migracją. Dlatego w Raporcie zostało postawione pytanie: jak wspierać słabsze regiony i w jaki sposób wykorzystać potencjał regionów o wyższym poziomie rozwoju dla rozwoju regionów słabszych. Raport podkreśla, że niezbędna jest polityka spójności dobrze adresowana do odpowiednich odbiorców, pozwalająca odpowiadać na deficyty, uzupełniać potrzeby, stwarzać szanse i organizować możliwości, a w rezultacie przyspieszać rozwój i poprawiać jego warunki.