Zróżnicowania społeczno-przestrzenne Warszawy - inercja czy metamorfoza struktury miasta?

Abstrakt
Celem artykułu jest przedstawienie głównych wymiarów zróżnicowań społeczno-przestrzennych Warszawy w porównaniu do stanu sprzed 1989 r. W badaniach wykorzystano dane o rejonach spisowych z NSPLiM 2002 r., dla których przeprowadzono analizę czynnikową metodą składowych głównych. Na tej podstawie zidentyfikowano główne metacechy zróżnicowań związane z sytuacją rodzinną, pozycją społeczno-zawodową, a także z marginalizacją społeczną, co może świadczyć o upodobnianiu się czynników kształtujących strukturę społeczno-przestrzenną stolicy Polski do miast krajów Europy Zachodniej. Niemniej ukształtowane wcześniej struktury przestrzenne wykazały się dużą inercją, co przejawiło się między innymi w klasyfikacji rejonów, wskazującej na podobieństwo poszczególnych jednostek pod względem nie tylko charakteru zabudowy, ale również okresu powstania budynków. Napływ nowych mieszkańców – w tym studentów – do Warszawy, mimo że stanowił istotny wymiar zróżnicowań, nie doprowadził dotychczas do znacznych przekształceń przestrzeni społecznej stolicy. Podsumowując można stwierdzić, że procesy transformacji i metropolizacji pogłębiły obserwowane wcześniej zróżnicowania, ale nie zmieniły wyraźnie ich układu przestrzennego.